1 juli 2008: Vandaag lezen we in de krant het bericht dat er een moutainbiker is aangevallen door een grizzly beer in Alaska. Ze overleefde de aanval gelukkig door het dragen van haar fietshelm. Aangezien we over 4 dagen vertrekken naar Alaska, lezen we nog even de beschrijving door hoe om te gaan met een ontmoeting met een beer. Een beetje dubbel eigenlijk, we gaan juist naar Alaska om de zwarte en grizzly beer te zien. Op 4 juli vertrekken via Schiphol naar Detroit waarna we door vliegen naar Anchorage. In Anchorage zullen we de rest van ons reisgezelschap ontmoeten, totaal 12 personen inclusief reisleider en chauffeur. Het was een lange vlucht en we zijn blij als we ons bed zien van ons eerste hotel.

De volgende ochtend na ontbijt en voorstel rondje vertrekken naar Cordova. We reizen via de Turnagain arm door een treintunnel die elke dag om 11.00 uur even dicht gaat voor treinen om auto’s even de berg te laten passeren op een makkelijke manier. De Rurnagain arm is voornamelijk bekend van de grootste aardbeving in Noord Amerika ooit, welke plaats vond in 1964. Hierbij zijn hele stukken land verzakt, overal staan nog dode bomen die het zoute zeewater niet konden verdragen. Tijdens deze rit stoppen we regelmatig om te kijken voor Beluga Whales, echter zat het geluk niet mee. We komen aan in Whittier waar we met de ferry meegaan door de Prince William Sound naar Valdez om vervolgens door te rijden naar Cordova.

Eenmaal op de ferry komt af en toe het zonnetje door. De fjorden van de Prince William Sound zijn prachtig. Af en toe zien we dolfijnen, walvissen en zalmen springen, en erg ver weg een orka. We maken met de ferry een korte tussenstop in Valdez, bekend vanwege de grote milieuramp in 1989 waarbij de olietanker Exxon Valdez op een ijsberg is gevaren, en vervolgens was opengescheurd. Hierbij is 42 miljoen liter olie de zee in gelopen met alle gevolgen van dien. Wij varen verder naar Cordova onze eindbestemming. Tijdens het varen proberen we de omgeving vast te leggen op de momenten dat het zonnetje zich laat zien. Wat een overweldigende omgeving, één brok natuur. In de verte zien we ons verblijf liggen (zie foto).

We verblijven de komende 3 dagen in dit gebied. Cordova was aan het begin van de 20ste eeuw een transportcentrum voor grondstoffen. Hier werd voornamelijk koper gedolven en getransporteerd naar de hoofdstad. Rond 1930 is de koperprijs dermate gekelderd dat ze de mijnen hebben gesloten en alles hebben gelaten voor wat het was. Nu is het een klein afgelegen vissersdorp welke alleen bereikbaar is met een boot of vliegtuig. Het ligt midden in de wildernis van Alaska en is een goede plek om dieren te vinden zullen we merken. Wij verblijven in een oude vis inblikkerij. Dit oude gebouw is om getoverd tot hotel, echter zijn overal de sporen nog te vinden van zijn verleden.

6 juli 2008: Deze ochtend gaan we op zoek naar de Amerikaanse zeearend en zeeotters. Dit doen we met de eigenaar van het hotel die een klein bootje heeft waarmee we tussen de eilanden varen. In Cordova leeft de grootste populatie zeeotters ter wereld, en dit zou één van de hoogtepunten worden van onze vakantie. Helaas was het weer afgelopen nacht omgeslagen en hadden we weinig zicht door de dikke mist. Tijdens de tocht naar de zeeotters zien we verschillende Amerikaanse zeearenden, echter redelijk ver weg en ze lieten zich niet graag fotograferen. Ook zien we een grote groep van verschillende soorten zee-eenden welke aan het foerageren waren. Door het slechte licht was het onmogelijk om hier mooie foto’s van te maken. Gelukkig klaarde de mist een beetje op en vonden we een grote groep zeeotters. Geweldig, wat een prachtige dieren. Zij leken net zo nieuwsgierig als ons, en lieten zich erg fraai fotograferen.

We hebben hier een paar uurtjes besteed zodat ieder hun foto’s kon maken en vervolgen onze weg weer rustig terug naar ons hotel. Onderweg zien we diverse Harlekijneenden, echter hadden die geen zin om om de foto gezet te worden, helaas…! Wel treffen we diverse Amerikaanse zeearenden die we vanaf een afstand konden fotograferen, het begin is gemaakt!

Na de lunch gaan we hiken in de bergen, op zoek naar beren. De reisleider had een route uitgezocht van ongeveer 4.2 mile. Met ca. 20kg bagage aan fotoapparatuur op de rug zijn we deze uitdaging aangegaan, immers 4.2 mile is nog wel te doen. Na enkele minuten kregen we in de gaten dat de meeste onder, inclusief reisleider, er een ander tempo op na hielden als wij zelf. Er werd volop gemarcheerd en weinig mensen kregen de kans om überhaupt maar op te kijken om even van de omgeving te genieten, en te zoeken naar sporen van beren of ander wild. Na een paar uur marcheren beginnen we te twijfelen of de route wel klopt, en sommige onder ons zijn het beu om zo door de natuur te crossen. De reisleider legt uit dat het een one way trail is, van 4.2 mile enkele reis, voor gevorderde wandelaars, zoals hij wekelijks mensen begeleid bij SNP…! Tja, daarvoor zijn we niet in Alaska! Gelukkig was onze chauffeur, in leer voor reisleider, ook van mening dat we een tandje terug mochten en zijn we op een lager tempo terug gewandeld. Ondanks het slechte weer konden we nu genieten van al dat moois wat Alaska ons kon bieden, wat een prachtige natuur, ongerept en wild. Na de wandeling nog even gegeten en naar bed gegaan, we waren kapot.

7 juli 2008: Vandaag gaan we naar de Million Dollar Bridge en Child’s Glacier. De Million Dollar Bridge is speciaal gebouwd voor het vervoer van koper en de bouw ervan heeft zo ontzettend veel gekost waardoor hij deze naam heeft gekregen. Vanaf de brug kijk je uit op Child’s Glacier, een enorme gletsjer die op het moment erg actief is door de regenval van de afgelopen periode. We nemen plaats op een mooie stek om op het moment te wachten dat er een groot stuk zal afbreken. Af en toe zien we een Grondeekhoorn langs schieten, erg leuk.

Natuurlijk is iedereen expert en geeft aan wanneer er een brok ijs zal afbreken. Het duurt en het duurt, alleen maar kleine stukjes, dan maar even lunchen. We maken gebruik van de picknick tafels en we horen een enorme knal, en ja hoor, dit was het moment, een enorme vloedgolf vloeit uit over de rivier. Iedereen happy, en na het eten gaan we door naar een subarctisch regenwoud om een wandeling te maken. Een prachtig gebied met meren, oude bossen en op de achtergrond fraai besneeuwde bergen. Tijdens de wandeling vinden we een nest van een Amerikaanse Zeearend. Op gepaste afstand bekijken we deze machtige vogel en kunnen fraaie plaatjes schieten.

8 juli 2008: Deze ochtend moeten de koffers gepakt worden, we gaan terug met de ferry naar Whittier. Onderweg is het ontzettend slecht weer, regen en dikke mist. Dicht bij de boot zien we af en toe een zalm of dolfijn springen, maar de meeste tijd liggen we te dutten. Bij aankomst in Whittier kan iedereen gaan lunchen, wij zelf hadden dit al op de boot gedaan dus we stropen samen de haven af om te zoeken naar vogels of waterdieren. We gaan op de kade zitten en ik probeer een zwarte zeekoet vast te leggen die vrij dicht aan de kant aan het foerageren was. Plots komt er met grof geweld een walvis boven die zijn staart prachtig laat zien. Gelukkig blijft dit dier nog in de buurt en kunnen we de rest van de groep waarschuwen, niemand wil dit natuurlijk missen. Na een kaartje vol geschoten te hebben vertrekken we met de bus naar Homer wat de hele dag zou gaan duren. Veel stoppen we niet, maar een Eland en een Orthodox kerkje bieden kans voor een kleine pauze onderweg.

Na dat we zijn in gecheckt bij het Ocean Shores Hotel in Homer, vertrekken we naar Homer Spit om een restaurant op te zoeken waar de King Crab kunnen gaan eten. Eenmaal een plaats veroverd zien we iemand grote gamba’s verslinden, dit zag er toch ook wel lekker uit, en dus gingen we voor de gamba’s. Morgen hadden we hier nog een avond, dus de krab kon wel wachten. Na het eten gaan we naar het hotel om goed uit te rusten voor de volgende dag.

9 juli 2008: Een grote dag vandaag, we gaan met een klein vliegtuigje naar Katmai National Park om de Grizzly beren te zien. We hebben al vroeg ontbeten en vertrekken met de bus naar Homer Spit om met K-Bay Air naar Katmai te vliegen. In de hangar krijgen we laarzen en een uitleg over het vliegtuigje. We tekenen nog even een briefje zodat we op eigen verantwoording vliegen en we vertrekken. Na anderhalf uur vliegen komen we aan in Katmai waar we op het schuin strandje Hello Bay landen, handrem erop en we staan stil. In de lucht zagen we al veel bruine vlekjes rondscharrelen. Katmai staat dan ook bekend om zijn ligging in de ring of fire, en zijn beren populatie. 1 beer per vierkante mijl. Er staat veel wind echter de zon schijnt dus niets aan de hand. Als we allemaal paraat staan vraagt Micheal de gids of we stil kunnen blijven staan als een beer de aanval zou inzetten. Natuurlijk, geen probleem knikken we met zijn allen, maar we weten natuurlijk wel wat er gebeurt als zo’n groot dier op je afrent…! In lijn lopen het gebied in en zoeken een plek om te gaan zitten. We zullen hier voorlopig blijven om de dieren hun gaan te laten gaan, best spannend zo’n reus op 15 meter voor je neus.

Ik kreeg het al een beetje in de gaten, ik kom opslag kaartjes te kort! Wat een omgeving, en wat een hoop beren. De zalmtrek was nog niet begonnen (helaas) en dus moesten de Grizzly beren het van het plantaardig materiaal hebben. Sommige beren vonden elkaar in de weg staan en begonnen te vechten, de haren vlogen in het rond. Gelukkig bleef het bij een spel en waren er geen slachtoffers, het leverde wel weer leuke plaatjes op.

Na een tijdje besloten we terug te lopen naar het vliegtuig, we hadden genoten, alle kaartjes vol, prima zo! Aangekomen bij het vliegtuig moesten we nog even wachten totdat een laatste beer gepasseerd was. Tijdens de vlucht zorgde het monotone geluid van de motor voor een heerlijk uurtje pitten, waarna we uitgerust aankwamen op het vliegveld van Homer. We besluiten dan ook om nog even een wandeling te maken rondom het bezoekerscentrum van Homer wat uit een getijdengebied bestaat. Hier vonden we nog diverse vogels waaronder de Canadese kraanvogel, een redelijk schuwe soort die zich toch prachtig liet fotograferen. ’s Avonds genieten we van de lang verwachte King Crab, met het benodigde gereedschap werd deze naar binnen gewerkt. Einde van een prachtige dag vol indrukken, het echte Alaska! Maar nee, toch niet, tijdens het ritje terug naar het hotel spotten we een Amerikaanse Zeearend in een oud boompje langs de weg. Snel naar het hotel om de fotospullen te halen en weer snel terug, gelukkig hij zat er nog. In het laatste licht konden we nog prachtige foto’s maken, nu was de dag compleet.

10 juli 2008: Vandaag vertrekken we naar Seward, met onderweg een pauze met picknick. Net voor aankomst bij het hotel wordt er besloten nog wat te gaan hiken in de omgeving. Wij zijn het hiken even beu en besluiten samen met een ander stel naar het Sealive Centre te gaan. We laten ons inspireren door hetgeen ze hier presenteren over omgeving en natuur, waarbij diverse dieren in gevangenschap gehouden worden voor herstel. Na een uur vertrekken we richting haven om op deze zonnige dag even de toerist uit te hangen en vervolgen ons weg naar het hotel.

11 juli 2008: Vandaag vroeg op, even ontbijt halen bij de Subway, waarna we vervolgens op een boot stappen om de Kenai Fjords te ontdekken. De boot is voorzien van een gids die toelichting geeft op het wildlife in de Fjorden. We zien veel watervogels waaronder Kuifpapagaaiduikers, Zeekoeten en Roodmasker Aalscholvers. Ook walvissen, dolfijnen en zeehonden worden van dichtbij gezien, erg fraai allemaal, helaas is het mistig en bewolkt waardoor de mogelijkheden tot fotograferen erg beperkt wordt. Toch nemen we de moeite en slepen er wat foto’s uit.  Het wordt steeds kouder, geen wonder want we naderen een enorme gletsjer. Ijsbrokken liggen rondom de boot, en regelmatig brokkelt er weer wat af. Het is wonderbaarlijk dat een gletsjer zoveel dieren aantrekt.

We varen terug naar de haven en besluiten nog even naar een gletsjer te rijden die volledig op het land ligt. Er zijn borden bijgezet om te zien hoeveel meter hij in de loop der jaren zich terugtrekt. De klimaatveranderingen hebben ook hier een behoorlijk impact op het ijs. Het was weer mooi vandaag, tijd om naar het hotel te gaan.

12 juli 2008: We hebben een lange rit voor de boeg, we vertrekken naar de Knik River Lodge. Onderweg stoppen we regelmatig en maken weer de gebruikelijke picknick in de natuur. Deze keer wordt de picknick verstoort door een Zwarte beer, welke iemands rugzak grijpt en er mee vandoor gaat. Op een andere plek wordt deze volledig open gescheurd en ontdaan van alles wat er in zat. Best een grappig gezicht, maar tegelijkertijd worden we ook weer gewezen op het gevaar van beren. Er komt een parkwachter bij die het zaakje in de gaten houdt en kan eventueel met rubberen kogels het dier verjagen als het nodig mocht zijn. Wij maakten natuurlijk gebruik van het moment en probeerde hem zo goed mogelijk vast te leggen, al was het gezien de licht omstandigheden erg lastig. De beer speurde de picknick plek nog even af naar eten en ging vervolgens zijn eigen weg. Een leuk moment!

Na de picknick rijden we verder en bezoeken nog een Elkutna begraafplaats onderweg. Laat in de middag komen we aan bij de Knik River Lodge. Het is prachtig weer en we besluiten langer op te blijven om de zonsondergang te zien, het is ten slotte maar een kleine 2 uur donker. Helaas blijven de wolken niet weg, en het begint te waaien. Erg veel pluis in de lucht, maar we krijgen toch een aangenaam beeld voor ogen. Dan is het tijd om te slapen, over enkele uren moeten we alweer op.

13 juli 2008: Wat is het hier ongelooflijk koud, als we wakker worden gaat eerst de kachel aan. Het ontbijt wordt op de kamer gebracht, erg luxe!, en proberen zelf koffie te zetten. Vandaag gaan we met een airboat de ondiepe rivier op om een bezoek te brengen aan de Knik Glacier. Op het eiland krijgen we veel uitleg over de steen soorten, en volgorde van plantengroei na een vulkaan uitbarsting. De gletsjer zou bekend zijn vanwege de grote omkerende ijsbrokken in de baai, maar volgens ons kon dit bijna niet, het lag helemaal vol, er was geen ruimte om te keren. De toch met de airboat was best spectaculair, wat een snelheid en wat een vermogen hebben deze bootjes. We lunchen bij de gletsjer en keren nadien terug naar het vaste land. In de middag wil de reisleider nog een route in de omgeving lopen, wij gaan niet mee, we hadden ondertussen wel in de gaten dat het wandelen meer om het kilometers maken ging alsdan om de omgeving te bekijken. We gaan onze eigen weg en verkennen de omgeving op eigen gelegenheid. We vermaken ons wel.

14 juli 2008: Vandaag een culturele dag voor de boeg. Na het ontbijt brengen we een bezoek aan de kennels van de grote en bekende Idatarod Sledehondentocht. Elk jaar wordt in maart een hondeslee race georganiseerd van ongeveer 1100 mijl. Afzien voor de deelnemers, waarbij velen zullen afvallen tijdens de tocht. De puppy’s in de kennel moesten wennen aan mensen en werden daarom door dames in de groep met plezier in ontvangst genomen om even vast te houden. Na de kennel bezoeken we nog een jagersmuseum en Muskusossen farm. Deze dieren zijn in Alaska inmiddels uitgestorven en worden hier gefokt voor hun pels. Na de ossenfarm vertrekken we naar de Independence Mine, een goudmijn die niet meer in gebruik is maar in oude staat is achtergelaten. Je kunt hier schalen krijgen om zelf het geluk eens te beproeven. Er werden veel glimmende items gevonden, echter heeft het ons niets opgeleverd. Op de terugweg naar het hotel vinden we een stuk rivier wat afgezet is door een houtwal Prachtig, dit was een beverdam op en top. Helaas zien we de dieren zelf niet en rijden we door.

15 juli 2008: We hebben de koffers weer ingepakt en verlaten Knik River Lodge. Een groot gedeelte van de groep wil een deel van de volgende trip met de trein maken, eigenlijk zijn wij de enigste die in met de bus willen gaan. Zo gezegd, zo gedaan, even naar de Fred Meijer voor wat boodschappen en koffie bij Starbucks en we vertrekken door een prachtige omgeving van bossen, bergen en meren. Onderweg stoppen we regelmatig om foto’s te maken. Roodhalsfuut en Moerassneeuwhoen krijgen we voor de lens, twee soorten die ik graag ik wilde fotograferen in Alaska, worden prachtig op de foto gezet. We rijden door en halen onderweg de groep bij een station op. Volgende halte is Talkeena, waar we met een water vliegtuigje naar ons slaap adres zullen vliegen. We verblijven de komende 3 nachten bij Pam en Mike. Zij wonen midden in Alaska’s wildernis aan een meer in de bergen. Deze mensen leven puur natuur en hebben middels een aggregaat alleen stroom voor noodgevallen. Het weer werd slechter maar dat mocht deze drie dagen niet bederven. ’s Morgens werden we wakker van de roep van de parelduiker op het meer, regelmatig kwamen beren langs waardoor de honden aansloegen en in de paar dennenbomen aan het meer zat het vol met zangvogeltjes. Lekker eten, af en toe een wandeling door de omgeving met Mike en ’s avonds luisteren naar gitaar muziek van Mike welke dit zich zelf in de donkere dagen had aangeleerd, zelfs zijn zangwas goed om aan te horen. Deze plek is in ons hart gesloten, een prachtige manier van leven in een schitterende omgeving. Na 3 dagen vertrekken we terug naar de bewoonde wereld.

17 en 18 juli 2008: Vandaag nemen we afscheid van Mike en Pam en vliegen na veel oponthoud door het slechte weer terug. De mist zorgt voor vertraging, men kan niet landen of opstijgen, het duurt dan ook bijna de hele dag voordat de hele groep weer compleet is. We rijden hierna naar het Denali National Park waar we snel ons hotel opzoeken en gaan eten. We besluiten met een aantal mensen naar de pizzeria te gaan, we hadden flinke honger dus dat ging er wel in. Inmiddels hadden we wel kunnen weten dat een Amerikaanse pizza iets groter is als die in Nederland, uiteindelijk vertrok iedereen met een doggybag met de restanten. Gelukkig maar want het bleek dat de minisupermarkt waar we de lunch de volgende dag zouden halen dicht was. De volgende dag staat het Denali park op de planning. We rijden met bussen door het park wat bekend staat om zijn wildlife, op het moment dat iemand wat zag moest je hard stop roepen. Helaas is het weer dermate slecht dat het zicht minimaal was. Op een paar berggeiten en beren op 1 1/2 kilometer van de bus leverde deze rit weinig spectaculairs op. Jammer, want dit zou één van de hoogte punten moeten zijn. Gelukkig hadden wij de beelden van Katmai nog vers in het geheugen en gebruikten we de tijd om een beetje bij te slapen. We maakten nog een stel backpackers gelukkig met onze pizza restanten, en vertrekken met onze eigen bus naar een uitzicht plek op Mount Mc Kinley. Onderweg zien we in de verte nog een juveniele steenarend zitten. Mount Mc Kinley is 6.194 meter hoog en daarmee de hoogste berg in Noord Amerika. Wij zien door de bewolking alleen nog het puntje van de berg.

We hebben ’s middags nog wat tijd over en we besluiten nog een kleine wandeling in de omgeving te maken op zoek naar Noord Amerikaanse Bevers. We hadden alleen nog maar de wallen gezien, maar we wilden natuurlijk ook graag deze dieren zelf zien. Tijdens de wandeling zien we een Amerikaanse Oehoe het nest van een Amerikaanse Roodborst belagen, helaas hoog in de bomen waardoor foto’s niet gemaakt konden worden. Nabij een meer zien we diverse verse knaagsporen en omgevallen bomen waarna het niet lang duurt voordat we de bevers zelf zien. Ze zijn erg schuw, maar laten het toch toe een paar plaatjes te maken. Prachtig hoe deze dieren een volledig gebied tot hun territorium nemen. We genieten nog even en vertrekken terug naar het hotel.

19 en 20 juli 2008: We nemen afscheid van het Denali Park en vertrekken richting Anchorage over een lange maar mooie route. We zien nog eenmaal het topje van Mount Mc Kinley helaas geen beter beeld als gisteren. Als we aankomen in Anchorage is het prachtig weer. We bezoeken de lokale markt en genieten nog van een Fish and Chips maaltijd en maken ons klaar het vertrek naar huis. Na een onrustige nacht (het eten was toch niet zo goed gevallen) vertrekken we naar het vliegveld en vliegen terug naar Nederland. We kijken na op een prachtige reis, vol ongerepte natuur en vergezichten. Een reis om nooit meer te vergeten.

Marc Gottenbos